Afgelopen zaterdag moest ik in Antwerpen zijn, en parkeerde me op de kaai in Antwerpen. Een parkeerterrein zonder afgebakende parkeerplaatsen op een naar Parijs-Roubaix normen 5 sterren kassei ondergrond.
Als ik na mijn afspraak terug op het parkeerterrein kwam viel me al meteen op dat het wel ongelofelijk druk was geworden. Mijn zonnig deuntje dat ik aan het fluiten was, werd abrupt gestopt toen ik in de gaten kreeg dat mijn wagen ingesloten stond. Het was 17u55, er zat precies een leeuw in mijn maag, de koeken waren op en drinks where running low.
Als ik na mijn afspraak terug op het parkeerterrein kwam viel me al meteen op dat het wel ongelofelijk druk was geworden. Mijn zonnig deuntje dat ik aan het fluiten was, werd abrupt gestopt toen ik in de gaten kreeg dat mijn wagen ingesloten stond. Het was 17u55, er zat precies een leeuw in mijn maag, de koeken waren op en drinks where running low.
Onderstaand een snelle schets van de situatie. Elke rechthoek stelt 1 wagen voor. Mijn auto is de grijze, in het midden.
Ok, what's next. Toen ik 's middag op het parkeerterrein aankwam had ik een politie combi aan de ingang zien staan. Het was dan ook Sinksenfoor, Summerfestival & havendag. (voor de volledigheid, ik was voor geen van de drie daar). Met een beetje geluk zou die daar nog staan. Eureka! In de verte zag ik twee blauwe lichten, dus ik huppelde naar ginder.
"Goeieavond, mijn wagen staat ingesloten" zei ik. De eerste reacties van de politieagenten beloofde al niet veel goeds. Ze kwamen toch een kijkje nemen. Na een snelle inspectie van situatie, lieten ze een andere ploeg afkomen omdat ze zelf hun post niet lang konden verlaten. Ik moest hier gewoon even blijven wachten. Zo gezegd zo gedaan. Het is tenslotte Antwerpen, hier is altijd iets te zien dacht ik. 10 minuten werd al gauw een kwartier. Een kwartier al trager een half uur. Zoveel is er dan ook weer niet te zien op de kaai.
Mijn ogen begonnen opeens te glinsteren, neen, geen rondrijdende frituur maar wel een patrouille van de politie! Als ik vroeg of er geen sleepwagen kon komen, zeiden ze dat er geen wettelijke basis was om iemand te laten slepen. Iedereen kan zeggen dat hij/zij er eerst stond. Enigszins begrijpbaar antwoord maar niet toepasselijk in alle situaties. Om dat beter te begrijpen moet je even naar het kaartje kijken. Ik stond ingesloten, de persoon voor mij en mijn beide buren stonden ook ingesloten. Tenzij ik daar met een helikopter gedropt ben, was het in mijn ogen toch duidelijk dat ik daar eerst (tov die achter mij) stond. Voor de criticasters onder ons, ik stond ook eerst.
Ondertussen kwam er nog iemand toe, de eigenaar van de auto rechts van mij (blauw). Dit was een klein autootje en kon er zonder teveel moeite uit. Nu ik nog, maar mijn auto was wel anderhalve keer groter. Onder het toezicht van de twee politie-agenten werd het een fiasco. Er zat dan precies niets anders op dan de kat uit de boom te kijken en te hopen dat de zwarte Citroën achter mij niet op de Sinksenfoor of Summerfestival zat. De politie vertrok en ik was terug naar af.
Na 2 minuten bedenkelijk kijken was ik klaar voor poging twee. Truitje uit, raampjes naar beneden, gordel aan, ronkende motor, dieselgeurtje ... it's on! En nu met een andere tactiek. "Als het niet botst dan klinkt het wel" ... nee dat niet maar wel ... de wijze raad van grote smurf, kleine stapjes!
Vooruit, achteruit, vooruit achteruit en telkens een klein beetje aan het stuur draaien zodat ik gaandeweg smurvenstapjes naar rechts maakte. In mijn linkerspiegel zag ik gaandeweg meer letters van de nummerplaat achter mij tevoorschijn komen. It was working!!!
Na 4 minuten was ik klaar voor de stap twee van operatie 'ik-wil-naar-huis-want-ik-mis-mijn-vrouw-en-heb-honger'! Nu nog tussen een Citroën en een Mitsubishi geraken. Met het blote oog zag ik al dat het millimeter werk ging worden, en dat werd het ook. Na het inklappen van de spiegels had ik langs beide kanten nog ongeveer 1,5cm ruimte. Een minuutje later waren we (jaja, wij, ik en de Focus, want ook hij verdient een pluim!) eindelijk in vrijheid en was het in één ruk naar de warme gloed van mijn vrouw. Waar we trouwens met extra enthousiasme werden onthaald, waarvoor dank!!
O ja, en ik ben er dus op vijf minuten uitgeraakt zonder butsen, builen, scharen, schramschotten, kusjes of eender wat. Heel dat gedoe heeft uiteindelijk wel 1 uur geduurd. De foto is niet super, maar ik had eigenlijk wel wat anders aan mijn hoofd :p
![]()
"Goeieavond, mijn wagen staat ingesloten" zei ik. De eerste reacties van de politieagenten beloofde al niet veel goeds. Ze kwamen toch een kijkje nemen. Na een snelle inspectie van situatie, lieten ze een andere ploeg afkomen omdat ze zelf hun post niet lang konden verlaten. Ik moest hier gewoon even blijven wachten. Zo gezegd zo gedaan. Het is tenslotte Antwerpen, hier is altijd iets te zien dacht ik. 10 minuten werd al gauw een kwartier. Een kwartier al trager een half uur. Zoveel is er dan ook weer niet te zien op de kaai.
Mijn ogen begonnen opeens te glinsteren, neen, geen rondrijdende frituur maar wel een patrouille van de politie! Als ik vroeg of er geen sleepwagen kon komen, zeiden ze dat er geen wettelijke basis was om iemand te laten slepen. Iedereen kan zeggen dat hij/zij er eerst stond. Enigszins begrijpbaar antwoord maar niet toepasselijk in alle situaties. Om dat beter te begrijpen moet je even naar het kaartje kijken. Ik stond ingesloten, de persoon voor mij en mijn beide buren stonden ook ingesloten. Tenzij ik daar met een helikopter gedropt ben, was het in mijn ogen toch duidelijk dat ik daar eerst (tov die achter mij) stond. Voor de criticasters onder ons, ik stond ook eerst.
Ondertussen kwam er nog iemand toe, de eigenaar van de auto rechts van mij (blauw). Dit was een klein autootje en kon er zonder teveel moeite uit. Nu ik nog, maar mijn auto was wel anderhalve keer groter. Onder het toezicht van de twee politie-agenten werd het een fiasco. Er zat dan precies niets anders op dan de kat uit de boom te kijken en te hopen dat de zwarte Citroën achter mij niet op de Sinksenfoor of Summerfestival zat. De politie vertrok en ik was terug naar af.
Na 2 minuten bedenkelijk kijken was ik klaar voor poging twee. Truitje uit, raampjes naar beneden, gordel aan, ronkende motor, dieselgeurtje ... it's on! En nu met een andere tactiek. "Als het niet botst dan klinkt het wel" ... nee dat niet maar wel ... de wijze raad van grote smurf, kleine stapjes!
Vooruit, achteruit, vooruit achteruit en telkens een klein beetje aan het stuur draaien zodat ik gaandeweg smurvenstapjes naar rechts maakte. In mijn linkerspiegel zag ik gaandeweg meer letters van de nummerplaat achter mij tevoorschijn komen. It was working!!!
Na 4 minuten was ik klaar voor de stap twee van operatie 'ik-wil-naar-huis-want-ik-mis-
O ja, en ik ben er dus op vijf minuten uitgeraakt zonder butsen, builen, scharen, schramschotten, kusjes of eender wat. Heel dat gedoe heeft uiteindelijk wel 1 uur geduurd. De foto is niet super, maar ik had eigenlijk wel wat anders aan mijn hoofd :p
Mijn auto staat dus voor de witte en links van de azur blauwe
Moest iemand de eigenaar van de Citroen met nummerplaat DJD-046 kennen, mag hij deze altijd aanmanen om eens met mij contact te nemen. Ik vind wel dat ik een grote friet verdient heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten